জয়ছেং জয় দহোতীয়াৰ চিনেমা "হান্দুক" চাইছিলোঁ। পৰিচালকৰ চিনেমা, কেৱল পৰিচালকৰ চিনেমা "হান্দুক"। কেমেৰাৰ ভাষাত বিনোদনৰ সন্ধান পোৱা চিনেমা খনৰ বাবে আগ্ৰহ অনুভৱ কৰিছিলোঁ "জলছবি"ৰ প্ৰতি। --হয়, "জলছবি"ও জয়ছেং জয়ৰ পৰিচালনা।চিনেমা খনৰ কাহিনী আগবাঢ়িছে "নায়িকা"ক কেন্দ্ৰ কৰি। "নায়িকা" তাপসীৰ আশা, সপোন চিনেমা খনৰ বিষয়বস্তু। শিক্ষা শেষ কৰি তাপসী উভতি আহে নিজৰ ঘৰ খনলৈ। মাক-দেউতাক আৰু ভায়েকক লৈ তাপসী হতৰ ঘৰখন। চহৰৰ পৰা তাই লৈ আহিছিল "আধুনিকতা" (তাপসীৰ প্ৰতি দেউতাক: তই এই বোৰ কাপোৰ নিপিন্ধিবি!), হাতত "মোবাইল"। তাই হয়তো ভাবিছিল, তইৰ হাতৰ মুঠিতে সকলো! গাওঁত থাকিয়ো তাই সপোন বোৰ বাস্তৱ কৰিব পাৰিব! (কেইটামান শ্বটেৰে আজিৰ, বাস্তৱৰ "মোবাইলৰ পৃথিৱী" খন দেখুৱাইছে পৰিচালকে।) কিন্তু বাস্তৱত? ইণ্টাৰনেট আছে, ঘণ্টাৰ পাছত ঘণ্টা কাৰেণ্ট নাই, সময়ত চাকৰিৰ বাবে দি আহা ইণ্টাৰভিউটোৰ খবৰ "নেট"ত চাব পৰা নাই। নিৰ্দিষ্ট সময়ত, নিৰ্দিষ্ট চৰকাৰী কাৰ্যালয়টোত, নিৰ্দিষ্ট কৰ্মচাৰী গৰাকী নাই, "আজি নহব, কাইলৈ আহিব" উত্তৰ লৈ ঘৰলৈ উভতি আহে।
--তাপসীৰ "সপোন যাত্ৰা"ত সহায় নকৰে মাক-দেউতাক, ভায়েকে। আঁতৰি যায় প্রেমাস্পদো। আৰু এদিন জীৱনৰ এই যুঁজত তাপসী ধৰাশায়ী হয়, বিধ্বস্ত তাপসীয়ে তাইৰ সমস্ত আশা অদৃষ্টৰ হাতত তুলি দিবলৈ বাধ্য হয়। অজস্ৰজনৰ মাজত লাহে লাহে হেৰাই যাবলৈ ধৰে। মাক-দেউতাকৰ ইচ্ছাত বিয়াত বহে। কিন্তু জীৱন পূৰ্ণ হোৱাৰ আগতেই স্বামীক হেৰুৱাই। ঘৰলৈ উভতি আহে।
--তাপসী ৰৈ নাযায়, নিজকে নতুন ৰূপত প্ৰতিস্থা কৰে, জীৱন বাটত নিজক নতুন গতি দিয়ে, জলছবিৰ দৰে জলমলাই জলমলাই আগৰবোৰ এদিন নোহোৱা হৈ পৰে, কোনোৱে হিচাপ নৰখাকৈ। দৰ্শকে সংগীতৰ তাল তালে ভায়েকৰ সৈতে নৃত্য কৰি থকা (ইমানতে ৰূপালী গল্পটো শেষ) তাপসীক মনত ৰাখি অনুভৱ কৰে-- জীবনে মোট সলায়, আশাবোৰে নতুনৰ বাট লয়।
পৰিচালকে ৰূপালী গল্পটো কোৱাৰ সময়ত ৰূপক (metaphor)-ৰ আশ্ৰয় লৈছে। উৎকণ্ঠাৰ সৃষ্ঠি কৰিছে। নায়িকাৰ মনৰ হাহাকাৰ অনুভৱ কৰাইছে।নয়িকাৰ মুখেৰে কোৱাইছে মাছৰ জীৱন। --ৰূপালী গল্পটোৰ গতি ৰূপকৰ আশ্ৰয়ত। এখন ঘন জংঘল। ছাঁ-পোহৰ, এদল লোকৰ পৰা পলাই ফুৰে "চৰিত্ৰ"ই। "চৰিত্ৰ"ক গৰুৰ আকাৰ দিয়া হৈছে। স্পষ্ট হয়, সেই "চৰিত্ৰ"টোৱে কাহিনীৰ মূল বিন্দু--, তাপসী। এই ৰূপকৰ সংযোগ ঘটাই জংঘলত তাপসীৰ সম্পৰ্কীয়ই কৰা-- এটা হেৰুৱা গৰুৰ সন্ধানক। আহ...আহ... ধ্বনি তাপসীৰ মনৰ হাহাকাৰলৈ ৰূপান্তৰ হৈ দৰ্শকৰ ওচৰ পাইছে। তাপসীৰ অন্তদণ্ড দৰ্শকক সহজতে অনুভৱ কৰাইছে।
--পৰিচালকৰ গল্প কোৱাৰ শৈলীত নতুন চিনেচিন্তা আৱশ্যেই স্বীকাৰ কৰিব লাগিব। লগতে ক'ব লাগিব গল্পৰ ছন্দহীনতা (lack of rhythm)-ৰ কথা। এই ত্ৰুটিৰ বাবেই হয়তো দৰ্শক হৈ থকা সময়ত অনুভৱ কৰিছোঁ, ৰূপালী গল্পটোত সকলো থকাৰ পাছতো যেন "কিবা" নাই।
আহিছো অভিনয় প্ৰসংগলৈ।
তাপসী চৰিত্ৰটো নিৰ্মাণ কৰিছে ডৰথী ভৰদ্বাজক লৈ। ভাল অভিনয়, ৰূপালী গল্পটোক গতি দিয়াত পৰিচালকক সহায় কৰিছে। (তাপসীৰ দেউতাকৰ চৰিত্ৰত) নাট্যকর্মী নোমলচন্দ্ৰ গগৈৰ, (মাকৰ চৰিত্ৰতঅভিনয় কৰা) বিশিষ্ট বিহুনৃত্য পটীয়সী দুলভা মৰাণ, (ককায়েকৰ চৰিত্ৰত) দুলুকান্ত মৰাণৰ আভিনয় বাস্তৱৰ ওচৰৰ, "গল্পৰ বাবে অভিনয়"। অভিনয়ৰ বিশেষ সুযোগ নথকা চৰিত্ৰ, পৰিচলকৰ চৰিত্ৰ।
চিনেমা খনৰ মূল সৌন্দৰ্য কেমেৰাৰ ভাষাৰ পৰিপাটি প্ৰয়োগ। বিস্তীর্ণ শ্বট (wide shot) -ৰ সুব্যৱহাৰ চিনে সৌন্দৰ্য বঢ়োৱাৰ লগতে ৰূপালী গল্পটোক দ্ৰুত গতি দিছে (চিনেমাখনৰ চিত্ৰগ্ৰহণ কৰিছে চিদা বৰাই)। প্ৰথম চোৱাত মাজে মাজে "মন্থৰ গতিৰ দোষ"-এ অৱশ্যেই আমনি দিছে (কিন্তু ৰূপালী গল্পটোক দোষে চুৱা নাই)। পৰিচালকে এই "সামান্য আমনি" নিদিলে আমাৰ চিনেসুখৰ অনুভৱ মুকলি-মুকলি হ'ল হেতেন! (আৰু আছে😊)
মন্তব্যসমূহ
একটি মন্তব্য পোস্ট করুন