এখন গ্ৰন্থ। কম পৃষ্ঠাৰ। মাত্ৰ ৩২ পৃষ্ঠা। ইংৰাজী ভাষাত লিখা-- "The Boy who grew a forest: The True Story of Jadav Payeng" (অৰণ্য গঢ়া ল'ৰাজন: যাদৱ পায়েঙৰ সঁচা কাহিনী)। কিশোৰ সকলৰ কথা মনত ৰাখি লিখা গ্ৰন্থ। ছ'ফিয়া গোলজে লিখা এই গ্ৰন্থ খনে দেশ-বিদেশত বিয়পাইছিল যাদৱ পায়েঙৰ সেউজ কৰ্ম। ভালেমান সন্মান-বঁটা প্ৰাপ্ত কিশোৰ গ্ৰন্থখনৰ বিষয়ে লিখিছে-- "In India, there is a boy who loves nature. The boy treasures his precious river-island and the wildlife who share it with him. But each year he witnesses animals displaced from loss of habitat, while his island slowly erodes away. He worries that if animals whither without trees, people will too. With nothing but a handful of bamboo saplings, the boy sets out on a mission to reclaim the land the river has taken.
The Boy Who Grew A Forest follows the true story of Mishing tribesman, Jadav Payeng, who single-handedly planted over twelve hundred acres of lush forest on a once barren island in northeastern India."
--এই গৰাকী যাদৱ পায়েং এতিয়া "পৃথিৱী বিখ্যাত"। বিশ্বৰ দৃশ্য-শ্ৰব্য সংবাদ মাধ্যমৰ আগ্ৰহৰ বিষয়। বিখ্যাত discovery channel তো দেখা গৈছে-- "JADAV PAYENG THE FOREST MAN"।
TIMES NOW ত দেখা গৈছে "Amazing Indians: Jadav Molai Payeng: The eco saviours"। (এয়া দুটা উদাহৰণ মাত্ৰ)
যাদৱ পায়েঙৰ প্ৰতি আগ্ৰহ দেশ-বিদেশৰ শিক্ষা প্ৰতিষ্ঠানৰো।
("We've made environmental science and botany a part of our curriculums.
But students across the country are not being taught enough. And it's not
the students' problem. It's because our
teachers themselves do not have
enough knowledge. We've had
scientists who have come here and never seen certain types of plants outside of textbooks. How can you
expect their students to know any
better? Both our students and teachers
need practical knowledge and getting them to plant trees and look after them
will help improve their knowledge." Like a parent who's raised a child, a child who's
raised a tree will not allow it to be cut, he reasons. "They will also protect the animals that seek a tree's shade and the birds that nest in it. Our kids will protect the environment in ways that we've failed." --Nast Traveller India)
--কাৰণ?
--যাদৱ পায়েঙে যি শিকিছে, দেখি-বুজি। যাদৱ পায়েঙে "প্ৰকৃতি" কেন্দ্ৰীক যি শিক্ষা দিব পাৰিব, পঢ়ি-শুনি শিক্ষা লোৱা শিক্ষকে দিব নোৱাৰে। গতিকে প্ৰকৃত প্ৰকৃতি শিক্ষাৰ বাবে "প্ৰকৃতি শিক্ষক" গৰাকীৰ প্ৰতি আগ্ৰহ।
২২ এপ্ৰিল ২০১২ চনত ধৰিত্ৰী দিৱসৰ লগত সংগতি ৰাখি জৱাহৰলাল নেহৰু বিশ্ববিদ্যালৰ পৰিবেশ বিজ্ঞান বিভাগে যাদৱ পায়েঙক সন্মান জনাবলৈ এখন জনসভাৰ আয়োজন কৰিছিল। জনসভাৰ কেন্দ্ৰবিন্দু আছিল যাদৱ পায়েং। সেই জনসভাত বিশ্ববিদ্যালয় খনৰ উপাচাৰ্য সুধীৰ কুমাৰ সোপোৰিয়ে পায়েঙক Forest man of India (ভাৰতৰ অৰণ্য মানৱ) আখ্যা দিয়ে।
--হয়, যাদৱ পায়েং "Forest man of India"। অৰণ্যয়ে জীৱন, অৰণ্যয়ে সপোন যি গৰাকী মানুহৰ, সেই গৰাকী "Forest man"ৰ বাহিৰে আন কি হ'ব পাৰে!
১৯৮০ চন। যাদৱ পায়েঙৰ বয়স ১৭ বছৰ। গোলাঘাট জিলাৰ বন বিভাগে ককিলামুখাৰ পৰা ৫ কিলোমিটাৰ দূৰত ঔনামুখ চাপৰিৰ ২০০ হেক্টৰ অঞ্চলত বৃক্ষৰোপণৰ আঁচনি গ্ৰহণ কৰিছিল। সেই আঁচনিৰ এগৰাকী কৰ্মী আছিল-- মুলাই। মুলাই নামেৰে জনজাত যাদল পায়েং। যথা সময়ত কাম শেষ। বিশেষ প্ৰকল্পটোৰ কাম শেষ হোৱাৰ পাছত কৰ্মী সকল ঘৰাঘৰি হ'ল। ৰৈ গ'ল মাথো মুলাই। মুলাই ইচ্ছা, লক্ষ্য-- আৰু গছ পুলি ৰোৱা, ৰোৱা গছপুলিৰ যতন লোৱা।
এটা ঘটনা: ২০০৮ চন। ঔনাচাপৰি নামৰ গাওঁ এখনত হাতী-মানুহৰ সংঘাত। গাঁৱৰ মানুহৰ সম্পত্তি ধ্বংস কৰে এজাক হাতীয়ে। প্ৰায় ১০০টা হাতীৰ জাক। এই বৃহৎ হাতীৰ জাকটো আহিল ক'ৰ পৰা! বন বিভাগৰ সন্ধানত স্পষ্ট হ'ল গাওঁ খনৰ পৰা প্ৰায় ১.৫ কিলোমিটাৰ দূৰৰ থকা এখন "অৰণ্য"ৰ পৰা আহিছে, যি খন "অৰণ্য"ক সেই অঞ্চলৰ লোকে "মুলাই কাঠনিবাৰী" বুলি কয়। (সেই সময়ত অসমৰ বণ বিভাগৰ ভূগোলত "মুলাই কাঠনিবাৰী" নামৰ "অৰণ্য" খন নাছিল।)
--হয়, সেই যে মুলায়ে লক্ষ্য স্থিৰ কৰি লৈছিল, আৰু গছ পুলি ৰোৱাৰ, সেই ইচ্ছাৰে ফচল "মুলাই কাঠনিবাৰী"।
--বন বিভাগৰ কৰ্মীয়ে জানিব পাৰিলে, সেই অৰণ্য খনলৈ প্ৰতি বছৰে ১০০টা মান হাতীৰ জাক এটা আহে। ছমাহমান মান সময় থাকে।
আৰু?
কেৱল হাতীয়ে নহয়, সেই "আৰণ্য"লৈ আহে নানা পশু-পখী। আছে ঢেঁকীয়াপতীয়া বাঘ, এশিঙীয়া গঁড়, এশৰো অধিক হৰিণা, শহাপহু, বান্দৰ আৰু অনেক প্ৰজাতিৰ চৰাই আছে।
মুলায়ে জনালে বন বিভাগক প্ৰায় ৫৫০ হেক্টৰজুৰি কেৱল বাঁহ গছেই আছে। আৰু আছে-- শিমলু, বাঁহ, শিশু, ডিমৰু, ভেলকৰ, অৰ্জুন, এজাৰ, বগৰী, গমাৰি, সোণাৰু, কৃষ্ণচূড়া, চেগুন আদিকে ধৰি কেইবা হাজাৰো গছ।
সময় আগবাঢ়ে, মুলাইৰ সেউজকৰ্ম বাঢ়ে। আৰু স্বাভাৱিকতে গুৰুত্ব বাঢ়ে মুলাইৰ, যাদৱ পায়েঙৰ।
--সেউজকৰ্ম যাদৱ পায়েঙৰ পেছা নাছিল, নহয়। পেছা-- গো-ম'হ পালন, গাখীৰ বিক্ৰী কৰা।
"মুলাই অৰণ্য"তে পঁজাঘৰ সাজি সংসাৰ পাতিছে। সংসাৰত পত্নী বিনীতা পায়েং, দুই পুত্ৰ আৰু একমাত্ৰ জীয়ৰি। কিন্তু যাদৱ পায়েঙে কয়-- "আমি চাৰিজনেই নহয়, এই অৰণ্যত থকা চৰাই, হাতী, বাঘ আদিয়ো মোৰ পৰিয়ালৰে।"
মিছিং সম্প্ৰদায়ৰ যাদৱ পায়েংঙৰ জন্ম হৈছিল ১৯৬৩ চনত (সঠিক চন-তাৰিখ তেওঁৰ ভালকৈ মনত নাই যাদৱ পায়েঙৰ।), যোৰহাট জিলাৰ ব্ৰহ্মপুত্ৰৰ মাজৰ বৰঘোগ চাপৰিত। পিতৃ লক্ষীৰাম পায়েং। মাতৃ আফুলি পায়েং। তেৰটা সন্তানৰ ভিতৰত যাদৱ আছিল-- তৃতীয়। আৰ্থিক চেপাৰ মাজতে শৈশৱ পাইছিল। অধ্যয়ণৰ মন এটা আছিল বাবেই হয়তো লোকৰ ঘৰত আশ্ৰয় লৈ, কাম কৰি যোৰহাটৰ বালিগাঁৱৰ জগন্নাথ বৰুৱা আৰ্য বিদ্যাপীঠ বিদ্যালয়ত অধ্যয়ণ পৰ্ব আৰম্ভ কৰিছিল। আগবাঢ়িব নোৱাৰিলে, দশম শ্ৰেণীতে ইতি, আৰ্থিক কাৰণত। "কি কৰিম!" মনত লৈ ঘুৰি ফুৰোতে কৃষি বিজ্ঞানী ড০ যদুনাথ বেজবৰুৱাক লগ পায়। সেই বিজ্ঞানী গৰাকীয়ে আছিল যাদৱ পায়েঙক সেউজবাটৰ সন্ধান দিয়া, গাখীৰ বিক্ৰী কৰি জীৱন বাটত আগবঢ়াৰ বাবে প্ৰেৰণা দিয়া একমাত্ৰ ব্যক্তি।
পায়েং এতিয়াও ৰৈ যোৱা নাই, সেই সাধাৰণ জীৱনশৈলীৰে আজিও নিয়মীয়াকৈ গছ ৰোৱা, গছ প্ৰতিপাল কৰা কাম কৰি আছে।
সন্মান ইত্যাদি:
>> তৰফৰ পৰা পদ্মশ্ৰী বঁটাৰে সন্মানিত
কৰা হয়, ২০১৫ চনত।
>> ১২৮ সংখ্যক কমনৱেলথ পইণ্টছ্
অৱ লাইট এৱাৰ্ড" বঁটাৰ বাবে নিৰ্বাচিত কৰা হয়, ২০২০ চনত।
>> মেক্সিকোৰ "আজটেকা" নামৰ বেচৰকাৰী
সংস্থা এটাৰ সৈতে এখন বিশেষ চুক্তিত
স্বাক্ষৰ, উত্তৰ আমেৰিকাৰ মেক্সিকো দেশৰ আঠ লাখ হেক্টৰ ভূমিত সত্তৰ লাখ গছপুলি ৰোৱাৰ সিদ্ধান্ত।
>> ইত্যাদি, ইত্যাদি
মন্তব্যসমূহ
একটি মন্তব্য পোস্ট করুন