অসমীয়া চিনেমাৰ এক ইমেজ-- দিনেশ দাস। খলনায়কৰ ইমেজে অভিনেতা গৰাকীৰ প্ৰথমটো, শেহতীয়াটো চিনেবিন্দু।
নাট্যাভিনয়ৰো ইমেজ-- খলনায়ক।
এটা আবেলি কথা পাতিছিলোঁ অভিনেতা গৰাকীৰ সৈতে। অনুভৱ কৰিছিলোঁ, বুজিছিলোঁ। কেৱল অভিনয়ৰ বাবেই অভিনয় কৰিছিল। অভিনেতা গৰাকীৰ বাবে অভিনয়-- আৱেগ, নিজৰ ছাঁ। (দিনেশ দাসৰ সৈতে কথা পাতি থকা সময়ত, ক্ৰমে বুজাৰ সময়ত মনলৈ আহিছিল শ্ব'মেন ৰাজ কাপুৰে কোৱা এষাৰ কথা-- "অভিনয় সেই দিনা এৰিব পাৰিম, যি দিনা পোহৰত মোৰ ছাঁটো এৰিব পাৰোঁ।" --Filmindia, জুন ১৯৪৯) পেতৰ খাদ্যৰ বাবে ক্ৰমে এলবাৰ্ট ডেভিদ মেডিকেল কোম্পানীৰ মেডিকেলৰ ৰিপ্ৰেজেণ্টেটিভৰ, নেচনেল টেক্সটাইল কৰ্প'ৰেচনৰ মেনেজাৰৰ চাকৰি কৰিছিল। আৰু মনৰ খাদ্যৰ বাবে অভিনয় কৰি গৈছিল নাটকত, চিনেমাত। কণ্ঠ দিছিল আকাশবাণীৰ নাটকত। যদিওবা আকাশবাণীৰ নাটকত 'কণ্ঠ' দিয়াৰ পূৰ্বে প্ৰথম খন চিনেমা চিত্ৰগৃহলৈ আহিছিল। দীনেনে দাসে অভিনয় কৰা প্ৰথম খন চিনেমা 'মৰম তৃষ্ণা'। চিত্ৰগৃহলৈ আহিছিল ৫ জানুৱাৰীৰ, ১৯৬৮-ত। আব্দুল মজিদৰ পৰিচালনা। এই চিনেমা খন 'স্থানীয় বজাৰ'ত সফল হোৱা নাছিল। স্বাভাৱিকতে 'খলনায়ক দীনেশ দাস'ৰ অভিনয় শক্তি সৰু বৃত্ততে বন্দী হৈছিল। অভিনেতা গৰাকীক জনপ্ৰিয় কৰিছিল 'মানৱ আৰু দানৱ'ৰ চৰিত্ৰটোই। ২৬ ফেব্ৰুৱাৰী ১৯৭১ -ত চিত্ৰগৃহলৈ আহিছিল চিনেমা খন। ইন্দুকল্প হাজৰিকাৰ পৰিচালনা। একেটা বছৰতে আহে দীনেশ দাসে অভিনয় কৰা তৃতীয় খন চিনেমা-- 'শেষ বিচাৰ' (দেৱ কুমাৰ বসুৰ পৰিচালনা)।
এটা আবেলি কথা পাতিছিলোঁ অভিনেতা গৰাকীৰ সৈতে। অনুভৱ কৰিছিলোঁ, বুজিছিলোঁ। কেৱল অভিনয়ৰ বাবেই অভিনয় কৰিছিল। অভিনেতা গৰাকীৰ বাবে অভিনয়-- আৱেগ, নিজৰ ছাঁ। (দিনেশ দাসৰ সৈতে কথা পাতি থকা সময়ত, ক্ৰমে বুজাৰ সময়ত মনলৈ আহিছিল শ্ব'মেন ৰাজ কাপুৰে কোৱা এষাৰ কথা-- "অভিনয় সেই দিনা এৰিব পাৰিম, যি দিনা পোহৰত মোৰ ছাঁটো এৰিব পাৰোঁ।" --Filmindia, জুন ১৯৪৯) পেতৰ খাদ্যৰ বাবে ক্ৰমে এলবাৰ্ট ডেভিদ মেডিকেল কোম্পানীৰ মেডিকেলৰ ৰিপ্ৰেজেণ্টেটিভৰ, নেচনেল টেক্সটাইল কৰ্প'ৰেচনৰ মেনেজাৰৰ চাকৰি কৰিছিল। আৰু মনৰ খাদ্যৰ বাবে অভিনয় কৰি গৈছিল নাটকত, চিনেমাত। কণ্ঠ দিছিল আকাশবাণীৰ নাটকত। যদিওবা আকাশবাণীৰ নাটকত 'কণ্ঠ' দিয়াৰ পূৰ্বে প্ৰথম খন চিনেমা চিত্ৰগৃহলৈ আহিছিল। দীনেনে দাসে অভিনয় কৰা প্ৰথম খন চিনেমা 'মৰম তৃষ্ণা'। চিত্ৰগৃহলৈ আহিছিল ৫ জানুৱাৰীৰ, ১৯৬৮-ত। আব্দুল মজিদৰ পৰিচালনা। এই চিনেমা খন 'স্থানীয় বজাৰ'ত সফল হোৱা নাছিল। স্বাভাৱিকতে 'খলনায়ক দীনেশ দাস'ৰ অভিনয় শক্তি সৰু বৃত্ততে বন্দী হৈছিল। অভিনেতা গৰাকীক জনপ্ৰিয় কৰিছিল 'মানৱ আৰু দানৱ'ৰ চৰিত্ৰটোই। ২৬ ফেব্ৰুৱাৰী ১৯৭১ -ত চিত্ৰগৃহলৈ আহিছিল চিনেমা খন। ইন্দুকল্প হাজৰিকাৰ পৰিচালনা। একেটা বছৰতে আহে দীনেশ দাসে অভিনয় কৰা তৃতীয় খন চিনেমা-- 'শেষ বিচাৰ' (দেৱ কুমাৰ বসুৰ পৰিচালনা)।
--সেই সময়ত (১৯৬৫-৬৬) সবাতকৈ জনপ্ৰিয় মাধ্যমটোৱে আছিল ৰেডিঅ'। দিনেশ দাস ব্যস্ত হৈছিল আকাশবাণীৰ নাটকত। অভিনেতা গৰাকীৰ 'কণ্ঠ'ই চুই গৈছিল শ্ৰোতাক, কণ্ঠস্বৰ ৰৈ গৈছিল শ্ৰোতাৰ মনত। প্ৰথমে আভিনয় নহয়, দীনেশ দাসৰ 'কণ্ঠ'হে জনপ্ৰিয় হৈছিল। আৰু 'মানৱ আৰু দানৱ'ৰ সফলতাৰ পাছত জনপ্ৰিয় হৈছিল 'কণ্ঠ-অভিয়'ৰ 'যুগলবন্দি'। বলিউডৰ আমজাদ খান, ওমৰিশ পুৰিৰ দৰে দীনেশ দাসে অভিনয়ৰে 'পৰ্দাৰ বেয়া মানুহ'ৰ আকাৰ লৈছিল।
দীনেশ দাসে কৈছিল-- 'দীনেশ দাস খলনায়ক জনৰ ৯০% শতাংশ নিৰ্মাণ কৰিছিল চন্দ্ৰ ফুকনে, মঞ্চ নাটকত'। পৰ্দাত 'মঞ্চত নিৰ্মাণ হোৱা খলনায়ক' জনক ৯০% শতাংশ আকাৰ দিছিল আব্দুল মজিদে। 'বাকী ১০% শতাংশ মই কৰিছিলোঁ বা মোৰ প্ৰতিভা-- তুমি যি বুলি ভাবা!" --দীনেশ দাসে কৈছিল।
দীনেশ দাসে মঞ্চত প্ৰথমবাৰ অভিনয় কৰিছিল ১৯৫২ চনত (দীনেশ দাসৰ জন্ম ১৯৪২ চনৰ ৫ অক্টোবৰ। পিতৃ: কেশৱ দাস, মাতৃ:আইকণ বালা দাস।)। নাটক-- "পিয়লি ফুকন"। সেই সময়ত নগাঁৱৰ ৰূপহী হাইস্কুলত পঞ্চম শ্ৰেণীৰ ছাত্ৰ আছিল। সৰু চৰিত্ৰ। এগৰাকী বাটৰুৱাৰ চৰিত্ৰ। বিদ্যালয়ৰ পৰা মহাবিদ্যালয়, ভিন্ন নাটঘৰ হৈ সেই নাট্যযাত্ৰাই নতুন গতি লৈছিল আকাশবাণীত।
দীনেশ দাসে অভিনয় কৰা চতুৰ্থ খন আৰু তাৰ পাছৰ চিনেমা: উত্তৰণ (১৯৭৩), অনুতাপ (১৯৭৩),আদালত (১৯৭৬), নতুন আশা (১৯৭৭), নিয়তি (১৯৭৮), মেঘমুক্তি (১৯৭৯), বিশেষ এৰাতি (১৯৭৯), শ্ৰীশ্ৰী মা কামাখ্যা (১৯৮৩), সেন্দূৰ (১৯৮৪), দেৱী (১৯৮৪), জীৱন সুৰভি (১৯৮৪), সূৰুয (১৯৮৫), ব'হাগৰ দুপৰীয়া (১৯৮৫), পূজা (১৯৮৫), সংকল্প (১৯৮৬), প্ৰতিদান (১৯৮৭), প্ৰতিশোধ (১৯৮৭), ৰঙা নদী (১৯৯০), যখিনী (১৯৯১), ৰিক্সাৱালা (১৯৯৩), অভিশপ্ত প্ৰেম (১৯৯৭), কুশল (১৯৯৮), দেৱতা (১৯৯৮), নায়ক (২০০১), গৰম বতাহ (২০০১), ককাদেউতাৰ ঘৰজোঁৱাই (২০০২), জোনাকী মন (২০০২), কণিকাৰ ৰামধেনু (২০০৩), সত্যম শিৱম সুন্দৰম (২০০৩), প্ৰিয়া মিলন (২০০৩), এয়েই জোনাকবিহীন জীৱন (২০০৩), সতী ৰাধিকা, মা তুমি অনন্যা (২০০৪), হৃদয় কঁপোৱা গান (২০০৫), কদমতলে কৃষ্ণ নাচে (২০০৫), সোণৰ খাৰু নালাগে মোক (২০০৫), চুৰেণ চোৰৰ পুতেক (২০০৫),জয়মতী (২০০৬), বান্ধোন (২০১২), লুইতক ভেটিব কোনে (২০১৩), মহাসমৰ (২০১৩), জিলমিল জোনাক (২০১৪), মহাপুৰুষ (২০১৪)। (অসমাপ্ত)
মন্তব্যসমূহ
একটি মন্তব্য পোস্ট করুন